XX. Chcę zostać panią Potter

Hermiona nie mogła spać przez całą noc. Jej krótkie chwile snu przerywane były przez dręczące ją koszmary. W wizjach sennych pojawiali się jej przyjaciela, którzy odchodzili od niej i zostawiali ją na pastwę śmierci obdarzając ją niechętnym, wręcz pełnym nienawiści spojrzeniem. Młoda kobieta zmęczona marami wstała z łóżka zlana potem. Siedziała chwilę zamyślona, smutna i rozdygotana na posłaniu lecz ukojenie nie nadchodziło. Postanowiła zaczerpnąć świeżego powietrza jeszcze przed śniadaniem. W tym celu ubrała się ciepło, gdyż na zewnątrz panował chłód i mrok.
Hermiona szła powoli przez znane tereny kliniki. Jej wędrówka, początkowo nie mająca konkretnego celu, doprowadziła ją do pobliskiego sadu. O tej porze roku nie było  tutaj tak przyjemnie. Na drzewach nie pozostało już wiele liści. Za to ziemia, wcześniej pokryta równiutką, zieloną trawą, teraz zakryta była przez grubą warstwę różnokolorowych liści. Widok ten był dość ponury ze względu na dominację ciemnej, zgniłej zieleni i brudnych brązów. Czarownica nie zważając jednak na to wszystko usiadła pod swoim ulubionym drzewem z westchnieniem. Właśnie tutaj zawsze odnajdywała ją jej przyjaciółka i powierniczka Elwira. Sama nigdy nie odważyłaby się pójść do gniazda smoka. Relacje miały dobre, ale Hermiona nie była głupia, to było jednak dzikie stworzenie, które miało swoje pierwotne instynkty.
Po krótkiej chwili tuż koło jej boku pojawiła się wielka głowa, która pomimo mroku była doskonale widoczna ze względu na lśniące spojrzenie.
- Już myślałam, że cię nie ma... - zażartowała Hermiona, na co smoczyca westchnęła z irytacją. - Przepraszam, wiem, że zawsze tu jesteś. - sprostowała kobieta. Pomimo tego, że Elwira miała tu wszystko czego potrzebowała, to jednak brakowało jej tego najważniejszego - wolności. Hermiona doskonale rozumiała stworzenie, którego środowiskiem naturalnym były otwarte, duże przestrzenie, gdzieś wysoko w górach, z dala od niszczącej działalności człowieka.
- Chciałam się pożegnać. - odparła w końcu Granger. - Już długo tutaj nie zostanę. - Elwira spoglądała na nią swoim mądrym wzrokiem, który zdradzał jednak niezrozumienie. - Pewnie tego nie zrozumiesz, ale stworzenia takie jak my, umierają... - powiedziała ze łzami w oczach Hermiona.
Kobieta skuliła nogi pod siebie obejmując się ciasno. Smoczyca przyglądając się szatynce chciała ją ogrzać dmuchając w jej kierunku ciepłym powietrzem z nozdrzy.
- Dziękuję, jesteś kochana. - przyznała Granger odczuwając błogie ciepło na swoim ciele. - Chciałabym coś dla ciebie zrobić, ale co ja mogę... - westchnęła Hermiona opierając się o pancerz smoka.
Obie spoczywały w tej pozycji długi czas. Zaczynało już świtać, a nad horyzontem wstawał nowy dzień.

Zdenerwowana szatynka wkroczyła do stołówki pełnej ludzi. Była spóźniona dlatego jej wejście zwróciło uwagę obecnych. Na jej widok wiele osób zaczęło szeptać. Za sprawą jej wczorajszej awantury na korytarzu cała placówka wiedziała, że jest umierająca i zostało jej niewiele czasu. Niektóre spojrzenia zdradzały litość i smutek, inne zaś złość i rozczarowanie, zapewne jej niedawnym skandalicznym zachowaniem. W tym momencie jednak dla Hermiony liczyła się tylko jedna osoba. Krucha brunetka siedząca samotnie przy stoliku i przyglądająca się porcji jedzenia stojącej przed nią. Hermiona przez chwilę zawahała się, jednak biorąc głęboki oddech pewnie ruszyła w kierunku obranego celu.
- Granger... - zatrzymał ją męski głos. Hermiona nie spuszczając jednak wzroku z przyjaciółki z determinacją odpowiedziała:
- Wiem co robię Malfoy.
- Mam nadzieję... - westchnął blondyn nie spuszczając wzroku z odchodzącej byłe Gryfonki. Teraz właśnie wyglądała dokładnie tak jak w szkole, skupiona, uparta i zdeterminowana. Nastawiona na konkretny cel, który dzięki swojej wiedzy, umiejętnościom i empatii była w stanie zrealizować.

Hermiona nie pytając o zgodę usiadła na przeciwko Pansy.
- Dlaczego nic nie jesz? - zapytała neutralnie Hermiona chcą wybadać nastawienie przyjaciółki. Sama dla przykładu przeżuwała kolejny kęs tosta.
- Jak mogę cokolwiek przełknąć w tej sytuacji? - zapytała płaczliwie brunetka podnosząc wzrok na Hermioną. Jej czerwone od płaczu spojrzenie jeszcze bardziej zasmuciło szatynkę i pogłębiło jej wyrzuty sumienia
- Twoja głodówka nic tutaj nie zmieni, ewentualnie ty nabawisz się jakiegoś świństwa. - wyjaśniła rzeczowo Granger.
- Nie wiem jak możesz mówić o tym tak spokojnie? - westchnęła ze zrezygnowaniem Parkinson.
- Pożegnałam się z marzeniami i przyszłością. W pewien sposób sama tego chciałam. Chciałam wolności, a jeżeli tylko w taki sposób mogę ją zdobyć to trudno. Paradoksalnie bardziej chce mi się żyć, kiedy wiem, że nie jest mi to dane. - pierwszy raz od jakiegoś czasu otworzyła się Hermiona. - Przepraszam cię za moje zachowanie, ale czasem jest dla mnie tego za wiele. Nie chcę,żebyś cierpiała, kiedy mnie już nie będzie.
- Wiesz, że nie zrazisz mnie do siebie? - zapytała Pansy.
- Zdążyłam zauważyć... - westchnęła Hermiona lekko się uśmiechając.
- Więc, nawet nie próbuj. - zagroziła przyjaciółce była Ślizgonka.
- Obiecuję... - przytaknęła szatynka.

Obie kobiety były cały czas obserwowane przez dyrektora kliniki. Malfoy siedział jak na szpilkach gotowy w każdej chwili interweniować. Dopiero, kiedy dostrzegł, że obie bliskie mu kobiety chwyciły się za dłonie i zaczęły jeść swój posiłek mógł odetchnąć i zabrać się za swoje śniadanie, które i tak było już zimne. Porzucił chęć zjedzenia zimnej jajecznicy, kiedy za oknem dostrzegł pierwsze płatki śniegu zwiastujące nadchodzącą zimę. Niestety Hermiona siedząca również przodem do okna mogła zaobserwować to samo. Odwróciła się porozumiewawczo w stronę blondyna obdarzając go spojrzeniem pełnym rozpaczy, aczkolwiek spokojnym i po części pogodzonym z losem. Draco w tym momencie zabrakło tchu. Ale to nie był moment na słabości tylko chwila, w której trzeba było zacząć spełniać obietnicę o najlepszej zimie w życiu byłej Gryfonki. Ten cel postawił sobie za punkt honoru.

Kiedy Harry Potter wrócił do swojego apartamentu doskonale wiedział co zrobi w zaistniałej sytuacji. Przyszedł najwyższy czas na zmiany i rozliczenie z przeszłością. W obliczu nowych informacji, które pogrążyły jego narzeczoną odkrywając przy tym jej prawdziwe oblicze, na którym jako pierwsza poznała się Hermiona, Harry postanowił zakończyć tą farsę. Ku jego zaskoczeniu zaraz po powrocie do jego drzwi zapukał Ron.
- Harry, musisz ze mną porozmawiać. - poinformował Weasley.
- Nie z tobą, a raczej z twoją siostrą. - powiedział poważnie Potter.
- Chyba nie uwierzyłeś w tą zmyśloną historię Parkinson? - zaśmiał się Ron rozkładając się na kanapie przyjaciela.
- Słucham? - Harry był zaskoczony. - Myślałem, że wszystko sobie przemyślałeś? Ja rozumiem, że Ginny jest twoją siostrą, ale nie mam podstaw, żeby nie wierzyć Pansy.
- A masz podstawy, żeby nie wierzyć Ginny? Przecież znasz ją od lat. - bronił siostry Ron.
- Mam i zastanawiam się jak mogłem być tak głupi. Przez tyle lat nie widziałem co się wokół dzieje. Wszyscy na tym ucierpieli, a najbardziej Hermiona. - Potter pozostawał przy swoich racjach.
- Nie zapominaj, że Parkinson to ślizgonka, zwolenniczka Voldemorta, a Hermiona jest po prostu chora. Wiem, że to trudne, ale musisz dopuścić tę informację do siebie tak jak ja. - przekonywał rudzielec.
- Pansy nigdy nie była Śmierciożercą... a Hermiona jest zdrowsza na umyśle od nas wszystkich razem wziętych, a już na pewno od twojej siostry! - oburzył się Harry i zaczął ubierać się do wyjścia.
- Dokąd idziesz? - zapytał zaskoczony nagłą reakcją przyjaciela Ron.
- Do Ginny...czas to zakończyć! - powiedział twardo Potter i zniknął w kominku.

- Och, Harry witaj... - powitał go słodki głos Ginny, która chciała powitać go gorącym pocałunkiem.
- Ginny, musimy poważnie porozmawiać. - powiedział nieugięty Potter robiąc zręczny unik, który sprawił, że czerwone usta kobiety trafiły na powietrze.
- Ale co się stało, kochanie? - rudowłosa nie zrażała się chłodnym powitaniem ze strony narzeczonego.
- Nie musisz udawać. Znam całą prawdę o tobie i Hermionie. - powiedział Harry mijając kobietę i przechadzając się po salonie. Na twarzy panny Weasley pojawił się grymas niezadowolenia.
- Nie wiem o czym mówisz... - nie wychodziła z roli Ginny.
- Doskonale wiesz, no ale zanim skończymy to raz na zawsze, to pozwolę przedstawić ci swoją wersję. - westchnął zrezygnowany brunet. - Bo zapewne już jakąś wymyśliłaś. - dodał.
- Harry, ja to wszystko zrobiłam dla ciebie. - zmieniła taktykę Ginny zalewając się łzami i rzucając się na szyję Wybrańca. - Chciałam, żebyśmy byli szczęśliwi.
- O jakim szczęściu ty mówisz? - odepchnął z wyraźną niechęcią kobietę od siebie Potter. - Kobieto, przez ciebie przeżywałem najgorsze chwile swojego życia.
- Chyba mylisz mnie z Hermioną. - wysyczała Ginny.
- Nie chodzi mi o jej próbę samobójczą, której też jesteś winna. - z ust Harry'ego padło oskarżenie. - Nie ja, nie Ron, tylko właśnie ty.
- Chyba pozwalasz sobie na zbyt wiele. - oburzyła się Weasley.
- To ty sobie pozwalasz na zbyt wiele. Kim ty się stałaś? - westchnął mężczyzna.
- Kogo ty ze mnie zrobiłeś?! - poprawiła rudowłosa.
- Ja?
- Jesteś zaskoczony? Tak, to twoja wina. To ty wprowadziłeś mnie w ten świat. Ty jesteś bohaterem. Wszyscy jesteście. A ja? Nie przetrwałabym ani chwili, gdybym nie walczyła o to co mi się należy. - wykrzykiwała kobieta.
- Dlatego postanowiłaś nas zniszczyć? - nie wierzył w to co słyszał Harry.
- Ja tylko próbuję zaprowadzić porządek! - powiedziała dumnie czarownica.
- Nie porządek, a czystki. Zwyczajnie likwidujesz to co ci się nie podoba, nie pasuje do twojego wyimaginowanego obrazka!
- Harry, nie możesz mnie zostawić! - płakała Ginny, widząc, że nic nie wskóra tłumaczeniami. - Kocham cię!
- Ginny, ale ja nie kocham ciebie. Duszę się w tym związku, a po tym co zrobiłaś Hermionie nie mogę na ciebie patrzeć. - skwitował z bólem Potter.
- Wolisz ją ode mnie!? - szlochała rudowłosa, której cały makijaż spływał po policzkach. - Kochasz ją, nie mnie?!
- Kocham Hermionę, ale nigdy ci nie zagrażała. Jest mi jak siostra i nie myślę o niej w kategoriach kobiety. - powiedział spokojnie Harry.
- Więc zostań ze mną! Nie możesz odejść! - błagała Weasley. - Nie teraz! Moja pozycja, honor...
- Co ty wygadujesz? - zainteresował się Potter.
- Harry, ja jestem z tobą w ciąży! - powiedziała z lekkim uśmiechem Ginny.
- Niech cię szlag, Ginny! - Harry z przerażeniem złapał się za głowę. Zawsze chciał mieć dziecko, ale nie w tej chwili i przede wszystkim nie z tą kobietą.
- Dla dobra dziecka powinniśmy wziąć ślub, jak najszybciej... - powiedziała kobieta już nie płacząc i stając wyprostowana przed Wybrańcem. Panna Weasley doskonale wiedziała, że wygrała. Harry Potter nie pozwoli, żeby ona straciła szacunek i honor wśród społeczności czarodziejów, ani nie skaże dziecka na życie pozbawione obojga rodziców.
- Dziecko będzie miało wszystko co trzeba, masz moje słowo. - powiedział Harry. - W zamian oddasz mi dokumenty ubezwłasnowolniające Hermionę.
- Oddam ci je, ale to ja stawiam warunki. - powiedziała twardo kobieta.
- Więc czego chcesz?
- Zadbanie o dziecko to twój obowiązek, a nie karta przetargowa. - zauważyła czarownica. - Chcę zostać panią Potter!
Harry przez chwilę się zastanawiał, ale z westchnieniem przystał na warunki kobiety. Był w stanie poświęcić się dla Hermiony. Pozostawało jeszcze nienarodzone dziecko...
- Zgoda. Nazwisko za dokumenty. - podsumował Potter wyciągając dłoń w kierunku Ginny, aby przypieczętować umowę uściskiem.
- Zaczekaj, nie tak prędko. - powiedziała chytrze Weasley, kiedy Harry chciał zabrać rękę. - Chcę wieczystej przysięgi. - zażądała kobieta.
- Nie ufasz mi? - zapytał niepewnie Potter. Nie podejrzewał swojej byłej miłości o taki krok.
- Jakoś nie specjalnie. - uśmiechnęła się ironicznie rudowłosa. - Gdy będę miała pewność jeszcze dziś dostaniesz potrzebne dokumenty i zrobisz z nimi co zechcesz.
- Dobrze. - zgodził się bez wahania Harry. Wyciągnął różdżkę i powiedział formułkę zaklęcia, aby połączyć ich ramiona śnieżnobiałą liną. - Ja, Harry Potter przysięgam ożenić się z Ginevrą Weasley, która zostanie matką mojego dziecka i dać im obojgu moje nazwisko i godne życie.
- Ja, Ginevra Weasley, przysięgam zrzec się praw do dysponowania losem Hermiony Granger i przekazać je na ręce Harry'ego Pottera. - po tych słowach cienka nić zniknęła, a los został przypieczętowany.

• jestem z rozdziałem :) dziękuję, że poczekaliście nieco dłużej, mam nadzieję, że warto, bo rozdział dość ważny i przełomowy; dziękuję też za ciepłe słowa - dzisiaj czuję się dużo lepiej i staram się nie wychodzić na zewnątrz ze względu na wietrzną pogodę, niestety jak raz zachorujesz na zatoki to ciągnie się to za tobą przez całe życie i nie jest to nic miłego; no, ale już nie smęcę :) zapraszam do czytania i komentowania :D podejrzewam, że po tym rozdziale będzie wiele skrajnych reakcji... chciałabym zadedykować ten rozdział osobom, które w oczekiwaniu na rozdział nie naciskały, tylko ze zrozumieniem podeszły do sprawy, a szczególnie dziękuję za ciepłe słowa Tsuki, enclare i Karinie :)

          Katarzyna
          ps. albo mi się wydaje, albo rozdział wyszedł jakiś trochę dłuższy? ;)