Miniaturka 2.

Nie można cofnąć straconych dni.

Można jedynie sprawić,

aby kolejne były pełne szczęścia i uśmiechu. 

- Nie mogę uwierzyć, że McGonagall wezwała nas do szkoły.... - kręcił ze zrezygnowaniem głową Ron idąc dobrze znanymi ze szkolnych lat korytarzami Hogwartu.

- Mam nadzieję, że nic jej się nie stało. - mówiła zmartwiona Hermiona.

- I to do kogo?! - kontynuował swoją wypowiedź Weasley. - Do Rose? Ja rozumiem, że Hugo... nawet bym się nie zdziwił, ale Rose....?

Domysły państwa Weasley miały wkrótce zostać rozwiane, gdyż dotarli oni do gabinetu dyrektorki i słysząc ciche zaproszenie weszli do środka. Zaskoczenie obojga było ogromne, gdy prócz właścicielki gabinetu i swojej siedemnastoletniej córki ujrzeli całą rodzinę Malfoyów w komplecie.

- Mamo! - Hermiona ledwie dosłyszała powitanie McGonagall, bo w jej objęciach wylądowała Rose przytulając matkę.

- Jesteś cała? Co się stało? - pytała Hermiona przyglądając się uważnie lecz z czułością dziecku.

- Wszyscy chyba chcemy wiedzieć, dlaczego zostaliśmy tu wezwani. - dodał Ron. - I to w TAKIM towarzystwie. - zaakcentował przedostanie słowo i skrzywił się Weasley.

- Moim zdaniem to chyba jasne. - powiedział spokojnie Draco Malfoy. - Pojedynkowaliście się? - zwrócił się do syna.

- Mam nadzieję, że pokonałaś Malfoya kochanie. - zaśmiał się Ron. 

- Ron! - skarciła męża Hermiona.

- Nie pojedynkowaliśmy się proszę pana. - powiedział grzecznie młody Malfoy podchodząc do Rose. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego promiennie i chwyciła za rękę.

- Chcieliśmy uciec ze szkoły. - powiedziała odważnie Rose spoglądając po kolei na wszystkich zebranych.

- Uciec?! Synu, masz nam coś więcej do powiedzenia? - powiedział już wyraźnie zaskoczony Draco.

- Ojcze, kocham Rose. - powiedział pewnie Scorpius mocniej ściskając dłoń dziewczyny i patrząc starszemu Malfoyowi prosto w oczy. 

- Przecież to brednie! - oburzyła się Astoria wstając z fotela. - Ta mała wiedźma podała mu eliksir miłosny! Żądam, żeby podano mu antidotum. - zwróciła się wyniośle do dyrektorki.

- Zapewniam panią, że nie jest to konieczne. - McGonagall w tym momencie współczuła swoim uczniom, bo wiedziała, że od tej pory ich losy mogą być bardzo kręte.

- Rose przyznaj, czy ten chłopak cię porwał? Jest nieobliczalny! - oburzył się Ron.

- Nie, wy nic nie rozumiecie? Dlatego chcieliśmy uciec! - zaczynała szlochać Rose.

- Nie jesteśmy głupi, wiedzieliśmy, że jak tylko skończymy szkołę to nie będziemy mogli się spotykać. - powiedział Scorpius.

- I słusznie! - krzyknęła Astoria.

- Nie potrzebujemy czekać do końca szkoły. Myślę, że z twoimi wynikami w nauce tuż po feriach przyjmą cię do Beauxbatons. - powiedział twardo Weasley.

- Nie zgadzam się! - krzyknęła Rose. - Mamo?! - dziewczyna szukała wsparcia u matki.

- Postanowione! - nie czekając na reakcję żony Weasley podjął decyzję. Obie kobiety były zaskoczone, kiedy je zignorował. Hermiona podeszła do córki by ją przytulić przy okazji obdarzając ciepłym uśmiechem również Scorpiusa.

- Zabieramy syna już dzisiaj do domu. - powiedziała zdecydowanie Astoria.

- Uczniowie wyjeżdżają na ferie już jutro, więc nie mogę pani zabronić. - westchnęła dyrektorka.

- Świetnie. Rose też pojedzie z nami. - dodał Ron i jako pierwszy wyszedł z gabinetu.

Kiedy wszyscy byli już na korytarzu i mieli się rozstać zmierzając po kufry do sypialni Gryffindoru i Slytherinu Scorpius wykrzyknął jeszcze za odchodzącą dziewczyną:

- Napiszę!

- Nie robiłabym sobie nadziei. - ucięła chęć walki pani Malfoy.

- Powinniście się pożegnać... - wyszeptała do ucha córki Hermiona wypuszczając ją z uścisku i pozwalając córce podbiec do Scorpiusa.

Kiedy młodzi tkwili przez kilka chwil w uścisku do uszu wszystkich dochodziły jedynie krzyki Astorii. Ron już dawno zniknął za zakrętem i nie mógł widzieć całego zajścia. Hermiona była ciekawa reakcji Malfoya i natychmiast podążyła wzrokiem w miejsce, w którym stał. Mogłaby przysiąc, że dostrzegła na jego twarzy grymas przypominający zakamuflowany uśmiech.

- Synu, musimy iść. - odezwał się w końcu Draco.

- Tak ojcze. - przytaknął młodszy Malfoy i pocałował Rose nie zwracając uwagi na obecność rodziców. 

- Ron czy nie sądzisz, że powinniśmy porozmawiać? - powiedziała Hermiona, kiedy całą trójką wrócili do domu. 

- Wszystko zostało powiedziane. Nasza córka mnie zawiodła. - powiedział patrząc z pogardą na Rose. - Gdzie są czyste pergaminy? - zapytał.

- W gabinecie, ale po co ci one w tej chwili? - pytała Hermiona.

- Nie ma na co czekać. Jeszcze dziś wyślę sowę do Fleur, załatwi przeniesienie dla Rose.

- Powinieneś ochłonąć i przemyśleć to jeszcze. 

- Podjąłem decyzję. - poinformował Weasley.

- Ja również. - oburzyła się Hermiona. - Rose wraca do Hogwartu. To również moja córka i ja również mam prawo decydować w tej sprawie. Jeśli ci się to nie podoba to przykro mi.

- Ale Hermiono.... - próbował coś powiedzieć Ron, ale wiedział, że ton jakim rzadko posługiwała się jego żona nie wróży jakichkolwiek możliwości negocjacji.

- Kochanie, mogę wejść? - zapytała niepewnie Hermiona zaglądając do sypialni córki.

- Nie chcę nikogo widzieć... - powiedziała niewyraźnie Rose z twarzą ukrytą w poduszce.

- Mam dla ciebie dobrą wiadomość. - starała się zaciekawić córkę swoją osobą.

- Jaką? - Rose nadal nie była przekonana.

- Ojciec nie wyśle cię do Beauxbatons, nie pozwolę na to. - powiedziała z uśmiechem Hermiona.

- Naprawdę? - Hermiona zauważyła jak humor córki znacznie się poprawił. 

- Tak kochanie. - Hermiona przytuliła córkę. - Ten chłopak musi być wyjątkowy skoro zawrócił ci w głowie. Opowiedz mi o nim. - poprosiła Hermiona siadając wygodnie na łóżku Rose. Dziewczyna ułożyła się wygodnie na kolanach matki i z chęcią snuła swoją opowieść:

- Od pierwszego dnia się nie cierpieliśmy.... - Hermiona już po pierwszych słowach zachichotała i słuchała uważnie głaszcząc córkę po głowie.

- Muszę się położyć. Każcie skrzatom przynieść mi eliksir na migrenę. - marudziła Astoria. - I niech nikt mi nie przeszkadza. Ten chłopak mnie wykończy. - mówiła pani Malfoy wchodząc na piętro.

- Synu, zobacz do czego doprowadziłeś matkę. - mówił poważnie Draco, choć Scorpius mógłby przysiąc, że ojciec wydaje się tą całą sytuacją rozbawiony.

- Ojcze, w tej sprawie nie ustąpię. -  powiedział ostrzegawczo Scorpius.

- Scorp, bo jestem gotów uwierzyć, że będziesz się ze mną pojedynkował... - zaśmiał się Draco.

- Ojcze... 

- Synu, nic nie poradzisz jeżeli ten głupi rudzielec wyśle dziewczynę do Francji... - powiedział spokojnie Malfoy nalewając sobie Ognistej Whiskey.

- Nie jesteś na mnie zły? - zapytał niepewnie chłopak.

- Wiem, że twój światopogląd może przez to runąć, ale.... nie. - odpowiedział Draco. - Właściwie mnie to bawi. - dodał.

- To nie jest śmieszne! - oburzył się młody Malfoy.

- Ależ jest, a już na pewno jeśli się na to patrzy z boku. - wyjaśnił Draco. - Ale cenię twoją odwagę. Ja w twoim wieku nie umiałem się sprzeciwić rodzicom.

- Wtedy były inne czasy. - bronił ojca Scorpius.

- Nie zmienia to faktu, że o miłość trzeba umieć walczyć w każdych warunkach.

- Co masz na myśli? - zainteresował się chłopak.

- To, że powinieneś być już u siebie i zostawić mnie w spokoju. Muszę dojść do siebie po widoku czerwonej gęby Weasley'a. - zmienił temat Draco.

- Mamo? Mamo? - Rose zbiegła po schodach w poszukiwaniu matki.

- Jestem w kuchni. - odkrzyknęła Hermiona przygotowując świąteczne smakołyki.

- Tata w domu? - zapytała Rose zaglądając do salonu.

- Nie, a o co chodzi?

- Chcę wysłać sowę... - zaczęła niepewnie dziewczyna.

- Oczywiście... - Hermiona nie musiała pytać, kto będzie adresatem.

- Ale tata zabrał mojego puchacza... - westchnęła młoda dziewczyna.

- Ja oszaleję z tym człowiekiem. - pokręciła głową Hermiona. - Weź moją płomykówkę.

- Dziękuję mamo! Jesteś najlepsza! - Rose w podskokach wybiegła z kuchni wcześniej całując matkę w oba policzki.

- Scorp! Scorp! Wstawaj leniu! - do uszu chłopaka dobiegał coraz wyraźniejszy krzyk ojca.

- Co się dzieje? - Scorpius przeciągał się leniwie.

- Poczta do ciebie... - powiedział Draco opierając się nonszalancko o futrynę w sypialni syna i wachlując się kopertą. - Dawno nie dostawałem takich pachnących listów, czyżby lawenda? - zastanawiał się uśmiechając się łobuzersko Draco.

- Lawenda?.... - mamrotał Scorpius. - Lawenda! - kiedy dotarły do niego słowa ojca natychmiast wyskoczył z posłania.

- A gdzie to ci się tak nagle spieszy? - udawał zainteresowanie Malfoy.

- Oddaj list. Jest do mnie. - powiedział wojowniczo Scorpius.

- Pewnie, że do ciebie. Ciesz się, że matka go nie odebrała. - powiedział Malfoy odchodząc. Draco doskonale wiedział od kogo jest ten list, wszędzie poznałby przemądrzałą małą płomykówkę. - Zupełnie jak właścicielka. - pomyślał i uśmiechnął się do swoich wspomnień.

- Mamo? Pst... mamo! - Rose zaczaiła się do matki, która krzątała się po domu.

- Rose dlaczego się skradasz i dlaczego szepczemy? - zapytała konspiracyjnie Hermiona.

- Scorp chce się ze mną jutro spotkać, ale tata mnie nie puści. - żaliła się córka.

- Spokojnie, już ja coś wymyślę. Na którą masz to spotkanie? - uspokoiła Rose Hermiona.

- Na dwudziestą. 

- Nie za późno? - upewniła się pani Weasley.

- Mamo! - nastroszyła się Rose.

- Żartowałam przecież. - zaśmiała się kobieta podnosząc dłonie w geście poddania.

Scorpius od dłuższego czasu zastanawiał się jak poprosić ojca o pomoc, w końcu, kiedy był już przyparty do muru, a godziny do wyznaczonego spotkania upływały nieuchronnie zebrał w sobie siły i zapukał do gabinetu starszego Malfoya.

- Proszę. - po usłyszeniu zaproszenia wszedł do środka.

- Ojcze mam ogromną prośbę. - powiedział na wstępie.

- No mogłem się domyślić. Co tym razem? - zastanawiał się Draco. - Nowy model miotły? Chcesz mieć smoka?

- Co?! Nie!! - zdecydowanie zaprzeczył Scorpius.

- Całe szczęście. Matka nie byłaby zadowolona.

- Matka? A ty? Myślałem wprawdzie nad małym norweskim kolczastym.... - podchwycił temat Scorp.

- Chyba jednak nie o tym przyszedłeś rozmawiać? - sprowadził syna na ziemię Draco.

- Muszę wyjść.

- To wyjdź. Skąd pomysł, żeby mnie o tym informować?

- Matka zablokowała wszystkie kominki, żebym nie spotkał się z Rose. - wyjaśnił chłopak.

- I ja mam narażać się na jej gniew i ci pomóc? - wnioskował Draco.

- Nie... a właściwie to tak, chciałem cię o to prosić.

- O której się umówiliście?

- Za pół godziny. - powiedział niepewnie Scorpius.

- Doskonałe wyczucie czasu synu. - pokręcił głową starszy Malfoy. Ale po chwili odłożył gazetę, wstał i udał się do wyjścia. - Idziesz? Czy sam mam się z nią spotkać?

- Naprawdę? Co powiesz matce?

- Kupię jej jakiś drobiazg i będzie zadowolona. - wyjaśnił synowi mechanizm działania matki Malfoy i obaj teleportowali się na Pokątną.

- Ron możesz za pół godziny wyłączyć piekarnik? - zapytała Hermiona zakładając płaszcz.

- A ty gdzieś wychodzisz? - krzyknął z salonu Weasley.

- Jadę do rodziców. - odpowiedział pani Weasley. - Rose! - krzyknęła do córki. - Chcesz jechać ze mną?

- Czemu nie. Lepsze to niż siedzenie tutaj jak więzień. - powiedziała łypiąc złowieszczo na ojca.

- Nie przesadzaj. Nikt cię tu siłą nie przetrzymuje. - bagatelizował swoje zachowanie Ron.

- Wychodzimy! Nie zapomnij o piekarniku!

- Gdzie się umówiliście? - zapytał Malfoy.

- Nigdzie konkretnie. Mam nadzieję, że udało jej się wyrwać z domu. - powiedział Scorpius rozglądając się za swoją dziewczyną.

- Spotkamy się tutaj jak będziesz chciał wracać. Tylko żadnych numerów! - ostrzegł syna Draco.

- Spokojnie, nie ucieknę...

- O, już jest! - powiedziała podekscytowana Rose i natychmiast rzuciła się biegiem w stronę dwóch blondynów. Hermiona tylko westchnęła i poczłapała za córką.

- Już myślałam, że nie przyjdziesz. - mówił młody Malfoy gładząc Rose po policzku i całując czule.

- Ekhm... - chrząknęła Hermiona zwracając na siebie uwagę.

- Gdzie twoje maniery synu. - skarcił chłopaka Draco.

- Przepraszam. Dobry wieczór pani Weasley. Dziękuję, że zgodziła się pani na nasze spotkanie.

- Żaden problem Scorpius. Miło cię poznać. Wiele o tobie słyszałam. - uśmiechnęła się do niego Hermiona.

- To my już pójdziemy... - powiedziała Rose i młodzi zniknęli w wąskiej uliczce.

- No to zostaliśmy sami Granger. - odezwał się Draco.

- Właściwie już nie Granger, Malfoy. - odpowiedziała Hermiona.

- Dla mnie zawsze będziesz Granger.

- Szlamą Granger?

- Nie, TĄ Granger. - podkreślił przedostatnie słowo Malfoy. Po słowach blondyna Hermiona delikatnie się zarumieniła. Całe szczęście szczypał lekki mróz i mogła zrzucić to na karby zmarznięcia. - Robi się zimno. Napijemy się czegoś ciepłego? - zaproponował blondyn.

Kiedy weszli do pobliskiej kawiarni zajęli stolik przy oknie, aby obserwować, kiedy ich pociechy zdecydują się wrócić do domu.

- Dawno się nie widzieliśmy. - zauważył Malfoy, kiedy otrzymali swoje zamówienie.

- Właściwie ostatnim razem w pociągu... - zaczęła Hermiona.

- .... z Hogwartu. - dokończył Malfoy.

- Tak... minęło wiele lat... - kobieta upiła łyk kawy.

- Po tylu latach... - zaczął Draco.

- Dobrze wyglądasz. - przerwała mu Hermiona. - I masz przystojnego, mądrego i odważnego syna.

- Tak. Scorpius jest udoskonaloną wersją mnie.

- Nie wierzę, że to słyszę. Draco Malfoy przyznaje, że nie jest idealny? - podchwyciła Hermiona.

- Mój syn ma coś czego mi brakowało.... - wyznał blondyn i przykrył dłoń Hermiony spoczywającą na stole swoją dłonią. Kobieta nie cofnęła się.

- Draco... - zaczęła lekko zdenerwowana.

- Brakowało mi odwagi... - przyznał mężczyzna patrząc Hermionie prosto w oczy.

- To nie czas na odwagę. - zauważyła kobieta.

- Wiem... - przyznał rację Hermionie i oswobodził jej dłoń. - Ale nie widzisz nas jak patrzysz na nasze dzieci?

- Draco, my nie mieliśmy tyle odwagi. - westchnęła Hermiona spuszczając wzrok.

- Kochasz Weasley'a, a ja kocham Astorię. Na swój sposób, ale kocham. - wyznał Malfoy. - Chciałem tu dziś przyjść, bo wiedziałem, że ty też przyjdziesz. Chciałem przeprosić.

- Oboje wiemy, że w naszym przypadku to by się nigdy nie udało. Nasze pochodzenie, trudne czasy.... - mówiła Hermiona. - Ja zakochana platonicznie i wzdychająca do przystojnego, niegrzecznego chłopca jak cała żeńska część szkoły...

- I ja ukrywający uwielbienie za warstwą złośliwości i zazdrości... szukający sposobu, żebyś zwróciła na mnie swoją uwagę...

- Byliśmy tacy młodzi i głupi.. - zaśmiała się Hermiona.

- Czy Hermiona Granger nie przyznała właśnie, że jest głupia? - przekomarzał się Draco.

- Hermiona Weasley. Granger nigdy by tak nie powiedziała.

- Masz rację. Teraz jesteśmy inni.

- Stary Malfoy i Granger pozostaną we wspomnieniach. - podsumowała Hermiona.

- Wypijmy za to! - wzniósł toast Malfoy. - Stary Malfoy kochał Granger...

- ....Granger kochała starego Malfoya... - przyznała pani Weasley.

- Nie wyglądają jak szkolni wrogowie... - zauważyła Rose przyglądając się matce i staremu Malfoy'owi z placu przed kawiarnią.

- Raczej jak...hmm... - zastanawiał się chłopak.

- ... na spotkaniu starej miłości...

- ... może pierwszej...? - zastanawiał się Scorpius.

- Dajmy im jeszcze trochę czasu. - zaproponowała Rose.

- Nie mogą cofnąć straconych dni... - westchnął młody Malfoy.

- Ale mogą sprawić, że kolejne będą pełne szczęścia i uśmiechu.

• miałam nic nie publikować, bo naprawdę mam bardzo mało czasu i terminy mnie gonią, ale jak to zawsze bywa w takich sytuacjach, człowiek robi wszystko tylko nie to co trzeba ;) z tego też powodu powstała zupełnie nieplanowana miniaturka, postanowiłam ją opublikować z okazji walentynek; nie jest zachowana stricte w tematyce dramione, ale wszystko się do tego sprowadza, mam nadzieję, że wyszła optymistycznie; w następnym tygodniu przewiduję początek nowego opowiadania, choć jak widać, u mnie wszystko wychodzi spontanicznie;

          z tego miejsca życzę wszystkim szczęścia w miłości, parom wytrwałości, a singlom 

          cierpliwości :*

          Katarzyna